Voor als jeInstagram volgt is het je niet ontgaan: ik ben een weekje op vakantie geweest naar Griekenland. Lekker even met het gezin genieten van de zon, lekker eten en elkaar. Op zich niks bijzonders. Al hebben wij een onvergetelijke ervaring meegemaakt: onverwachts eten bij een local thuis.
Na een break van 8 jaar stond de bestemming Griekenland voor de 6e keer op het programma. Dit keer kozen wij voor de regio Epiros en verbleven in Parga een gezellig badplaatsje. Wij zijn gek op het land, de mensen, het eten en het weer. Een ideale plek om even een weekje of meer tot rust te komen. Nu houden wij niet zo van massa bestemmingen en reizen ook al 6 jaar met dezelfde Griekenland specialist met kleinschalige accomodaties. Echt zo fijn!
Na 3 dagen helemaal niks doen werd het tijd voor actie. Wij huurden voor 4 dagen een auto en gingen op pad. Dichtbij Parga ligt Agia. Het doel was om daar een taverna te bezoeken voor de lunch. Totaal onvoorbereid gingen we op pad. Ok, we namen de zwemspullen mee en een fles water. Onderweg dronken wij nog ergens koffie en vervolgde we de rit naar het restaurant.
In Griekenland is de bewegwijzering toch een beetje anders. Wij reden nog een keertje fout en ondertussen begonnen de kids achterin te mekkeren. Ze hebben beide last van wagenziekte en de een na de ander begon over misselijkheid. Het zou niet de eerste keer zijn als de een of ander moet overgeven in de auto.
Ondertussen probeerde ik de kids af te leiden met allerlei kletspraatjes, terwijl manlief met een slakkegangetje de één na de andere bocht draaide. Gelukkig de bestemming was gevonden. Alleen bleek het restaurant nog niet open te zijn…. Ernaast waren bouwvakkers druk bezig bij een andere taverna. “Kunnen we bij jullie wat eten of drinken? Drinken lukt wel, alleen ben ik nog niet officieel open? Oh, ook geen nootje, zakjes chips of ijs (ik zag een grote Ola vriezer staan)? Nee ik kan je niks te eten aanbieden”.
Moed zakte mij in de schoen. We moeten de hele weg terug door de bergen naar boven. Vreselijk! Ik zie weer kotsende kinderen voor me. Een paar honderd meter terug had ik een hek gezien met bordje “groente en fruit te koop”. Al snel herken ik de plek. Ik stap uit en druk op een bel. “Heeft u groente of fruit? Alleen sinaasappels zegt hij. Ook goed en ondertussen loopt de man verder en opent een hek. “Kan ik misschien ook brood kopen, want de kinderen hebben honger.” De man roept zijn vrouw erbij. “Wil je een salade, spaghetti en omelet?” Ja om 14:30 uur in de middag is alles heerlijk. Erik moet de auto het terrein op rijden. En ik vertel de kids dat wij bij dit echtpaar gaan eten.
Hij geeft een rondleiding in zijn enorme groentetuin en ondertussen maakt zijn vrouw het eten. De kids zijn onwennig. Eten bij een vreemde? En het ziet er zo raar -lees armoedig – uit. We proberen uit te leggen dat dit nu gastvrijheid is waar wij Nederlanders nog veel van kunnen leren…
De tafel wordt gedekt en de fles Ouzo komt op tafel. Wij drinken ons aperitief en hij duikt de tuin in om een krop sla en een lente uitje te oogsten.
Even later komt er geroosterd brood met salade op tafel, gevolgd door spaghetti en een omelet van de eieren van hun eigen kippen. De lunch is meer dan zalig. Het echtpaar vindt het zelf net zo leuk en vertelt allerlei verhalen. Na de doopfoto’s van hun jongste kleinkind en bananen voor de kids is het tijd om te vertrekken. Echt wat een bijzondere ervaring.
We zijn onwijs dankbaar dat wildvreemden zonder aarzeling direct hun huis en keuken openstellen. Vervolgens konden wij met volle buik de rit terug vervolgen. Wat een geweldig avontuur. Dank Perikles en Simela, jullie vergeet ik nooit meer. 
